როგორ დანიშნა ბათუმელმა კაცმა რუსეთის ნაკრების მწვრთნელი?

ანზორ კავაზაშვილზე გადაჭარბებულად საუბარი ძნელია. თუკი ვინმეზე შეიძლება ითქვას, საკუთარ პროფესიაში ჯომოლუნგმას უწიაო, ერთ-ერთი ისიც არის…

სსრკ-ის ორგზის ჩემპიონი და ორგზის საუკეთესო მეკარე, მსოფლიოს ჩემპიონატის ბრინჯაოს მედლის მფლობელი, რუსეთში დღემდე წონადი საფეხბურთო მოღვაწე და ექსპერტი, საკუთარი პირდაპირობით რომ არის ცნობილი.

ამ უკანასკნელი თვისების გადმო მუდამ სასურველი რესპოდენტია და ისიც სათანადოდ აფასებს ჟურნალისტის შრომას.

გადატვირთული გრაფიკის მიუხედავად, წამსვე დამთანხმდა ინტერვიუზე და დათქმული 15-20 წუთის მაგივრად საათზე მეტი კი ვისაუბრეთ.

– ბატონო ანზორ, თავი მოგვანატრეთ. კარგა ხანია, საქართველოში არ ყოფილხართ.

– ისე გამოვიდა, რომ 2002 წლის შემდეგ ვეღარ მოვახერხე ჩამოსვლა. მაშინ რუსეთის ვეტერანთა ნაკრები მყავდა ჩამოყვანილი და „დინამოზე“ მშვენიერი მატჩიც შედგა. მეორე შეხვედრა „ქარიშხალას“ დარბაზში გვქონდა. მატჩის მსვლელობისას შუქი ჩაქრა და ატყდა ერთი ამბავი. ვერ ჩავამთავრეთ. მას შემდეგ ვეღარ მოვახერხე ჩამოსვლა. ძალიან შეზღუდული ვარ დროში. საკმაოდ დიდი ბიზნესი მაქვს და საინვესტიციო პროექტებს ვახორციელებთ. ამას გარდა, მაქვს ჩემი ორგანიზაცია „ვეტერან ფეხფურთელთა ასოციაცია“. ვმართავთ მატჩებს და ვეწევით ქველმოქმედებას. ვეხმარებით ვეტერანებს, ინვალიდებს, ბავშვთა სპორტულ სკოლებს. ამას ყველაფერს დიდი დრო მიაქვს.

– თუ საიდუმლო არ არის, ამ ჯერზე თქვენი ვიზიტი საქმიანია თუ უბრალოდ, აქაურობა მოგენატრათ?

– ბათუმელი კაცი ვარ და საქართველო სულ მენატრება. როცა გავიგე, აქ დაბადებულ ნებისმიერი ქვეყნის მოქალაქეს საქართველოს მოქალაქეობის მიღება შეუძლიაო, მაშინვე გადავწყვიტე წამოსვლა, თუმც ჩამოსვლა მხოლოდ ახლა მოვახერხე. გუშინვე ვიყავი შესაბამის უწყებებში. ჩინებულად მომემსახურენ და მითხრეს, მოქალაქეობას ტესტირების გარეშეც მიიღებთო. არც ეგ იქნებოდა პრობლემა. როგორც ხედავთ, არც ქართული დამვიწყებია და საქართველოს ისტორიასაც ჩინებულად ვიცნობ. ერთი ეგაა, ჩემს მეუღლეს და შვილსაც სურთ საქართველოს მოქალაქეობა, მაგრამ აქ არ არიან დაბადებულნი და ქართულშიც უჭირთ. მინდა კახი კალაძეს ვთხოვო დამაკვალიანოს ან რეკომენდაცია გაგვიწიოს და მათაც მისცენ მოქალაქეობა.

– მეგობრების ნახვა თუ მოასწარით?

– გუშინ პასპორტის საქმეზე ვიდექი რიგში და უცებ, ვხედავ რეზო ძოძუაშვილი მოდის ჩემკენ ღიმილით. გაუგია, აქ რომ ვარ და მომძებნა. საღამოს რეზოსთან, სიომა ბარქაიასთან, მურთაზ ხურცილავასთან და რამდენიმე ჩვენს მეგობართან ერთად ქართულად მოვულხინეთ. ძალიან კი გვინდოდა სპორტის სასახლეში წასვლა, მაგრამ საქართველოს საკალათბურთო ნაკრებს ტელევიზორით ვუქომაგეთ ისრაელის ნაკრებთან. ამდენი ხნის უნახავ მეგობრებს არ ეღალატებოდა.

– ბრძანეთ, საკალათბურთო ნაკრებს ვუქომაგეთო და ქართული ფეხბურთის შესახებ რამდენად ხართ ინფორმირებული? 

– სამწუხაროდ, ჩემპიონატის დონეზე არ ვიცნობ, მაგრამ ნაკრების გამოსვლებს თვალს ვადევნებ. გული მწყდებოდა, რომ ერთი პერიოდი წაგება წაგებას მოსდევდა და ფრე თუ გამოერეოდა ხოლმე. ძალიან მიხაროდა. ახლაც მიხარია, როცა ჩვენმა გუნდმა არამხოლოდ საკუთარი ქვეჯგუფი მოიგო, მთელ D ლიგაში საუკეთესო შედეგი აჩვენა. ფეხბურთელმა მოგებას თუ ვერ გაუგო გემო და ამით განცდილი ბედნიერება არ იგრძნო, პროგრესზე საუბარი ზედმეტია.

– მოდით, თქვენთვის უფრო ნაცნობ სამყაროზე გკითხავთ. რამდენად ლოგიკური იყო რუსეთის ნაკრების გასვლა მსოფლიოს ჩემპიონატის მეოთხედფინალში?

– რუსულ ფეხბურთს მართლა ხუთი თითივით ვიცნობ. არ დაგიმალავთ და ნაკრებში ჩერჩესოვის დანიშვნაც ჩემი კრეატურა იყო. კარგად ვიცნობ მას. პრინციპული ადამიანია და არასოდეს კლუბის მფლობელების ხუშტურებზე არ უვლია. ამას ერჩივნა, კარი გაეჯახუნებინა და წასულიყო. რუსეთში რომ ვერ იგუეს, პოლონეთში წავიდა და დუბლი შეასრულა. ამის შემდეგ დავიწყე მისი ლობირება ნაკრებში. რაც შეეხება ნაკრების შედეგს მსოფლიოზე, დიდი წილი გამართლებაც იყო. ორ არაბულ გუნდთან გამარჯვებამ და ბევრმა გოლმა ფეხბურთელებს თავდაჯერება შემატა. ურუგვაისთან ისედაც ყველამ ვიცოდით, რომ რუსეთის ნაკრები უშანსოდ იყო. მერე იყო ესპანეთთან მერვედფინალი. ამ გუნდს ბურთს დიდი ხნით ვერ წაართმევ. ის ფლობს, შენ კი დარბიხარ და გაძლებაზე ხარ. გაუძლეს და მერე პენალტების ლატარეაშიც მოუგეს. ეგეც თქვენი მეოთხედფინალი.

– არ ჩანხართ აღფრთოვანებული დღევანდელი რუსული ფეხბურთით.