– გამიგონე, რუსებს რა დაემართათ?

– ყველაფერი ცხელი ჩაის ბრალია.

– ჩაი რა შუაშია? ბრაზილიასთან წაგებაზე ვამბობ.

– ბრაზილიასთან ისედაც წააგებდნენ. შენ ალბათ ოთხი ბურთით წაგებას ამბობ.

– დიახ.

– ჰოდა ჩაის ბრალია.

-როგორ?

-ბიშოვეცს ცხელი ჩაი დაულევია თამაშის წინ, პირი დასწვია და ფეხბურთელებს ვეღარაფერი უთხრა.

– აბა, მოიგონებ ხოლმე. ბურთი რომ შენს კარში არ უნდა შეაგდო, იმას რა თქმა უნდა?

– ნდომებია, ხომ ხედავ.

– და ბიშოვეცს რომ თქმა შეძლებოდა, რა მოხდებოდა?

– რუსეთი ღირსეულად წააგებდა.

– ღირსეული წაგება რას ნიშნავს?

– ოო, ეგ ქართული ხალხური ტერმინია და ახლა რუსებმაც შეისწავლეს.

– და რას ნიშნავს?

– აუცილებლად უნდა წააგო, ოღონდ შენს გულშემატკივრებზე უნდა გაბრაზდე, რატომ წარმოიდგინეთ, რომ უნდა მოგვეგოო.

– არა მგონია მხოლოდ ცხელი ჩაის ბრალი იყოს. კომენტატორმა თქვა, რუსებმა ცხრამეტი საათი იფრინეს ბრაზილიაში ჩასასვლელად და დაიღალნენო.

– ბრაზილიამაც ცხრამეტი საათი იფრინა მოსკოვამდე და მერე სამით ნოლი მოიგო.

– ეგ როდის იყო?

– ძველ დროში.

– მაშინ პელე ეყოლებოდათ და მოიგებდნენ, აბა რა?

– მაგას რა მნიშვნელობა აქვს? ახლა რივალდო ჰყავთ.

– და რივალდო პელეს გაუტოლდება?

– შენ ფეხბურთი არ გესმის და ნუ მაწვალებ.

– არ გაწვალებ. უბრალოდ, მაინტერესებს, რა აზრი ჰქონდა რუსების ბრაზილიაში ჩასვლას?

– რა აზრი აქვს, ინგლისი და გერმანია რომ ჩამოდიან და სტადიონზე მიდიხარ?

– ეს ბოროტი შეკითხვაა. ეროვნულ გრძნობას დასცინი.

– არა, ბატონო, მე ფეხბურთს დავცინი.

– რა აქვს ფეხბურთს შენი დასაცინი?

– თუნდაც ის, რომ მინდორზე რომ მოკბეჩილ ბუბლიკს გადმოაგდებენ, მასპინძელ გუნდს წაგება ეთვლება.

– ბუბლიკს კი არა, ბომბებს ისვრიან…

– და მასპინძელი გუნდი რა შუაშია? ედმუნდომ და ბატისტუტამ უთხრეს, გადმოაგდეო?

– აბა, რა ვქნათ?

– ფეხბურთი არაფერშუაშია. პოლიციის ბრალია. დაუქვითონ ხელფასი პოლიციას, გუნდი კი გაატარონ.

– ეს სადაური სამართალია?

– ადამიანური. პრარაბს ცემენტი დაენანა, ტრიბუნა ჩაინგრა და გუნდი უნდა გააგდო?

– იქ ფანებმა იჩხუბეს. თოფი ისროლეს.

– კენი დალგლიშმა ისროლა?

– არა.

– აბა, ბობ პეისლიმ?

– ეგრე ლაპარაკი არ შეიძლება. ხალხი დაიხოცა.

– მართალია, მაგრამ, როცა „ლივერპულის“ ფანებმა „იუვეს“ ტიფოზებს დასცხეს, ტრიბუნა ჩაინგრა. რა შუაშია აქ „არსენალი“ და „დერბი“?

– შენ მაგას იმიტომ ამბობ, რომ იტალიელები არ გიყვარს.

– მე არ მიყვარს, როცა კაცი მაშხალას გამოისვრის და ამის გამო „გრასჰოპერი“ „ფიორენტინას“ დაამარცხებს.

– რას იზამ? ვიღაცა ხომ უნდა დაისაჯოს?

– ვიღაცა დაისაჯოს, ფეხბურთელი კი არა.

– და გაზა?

– რა გინდა ამ წესიერი და საწყალი კაცისგან?

– არ არის დასასჯელი?

– გრობელაარი ვერ დასაჯეს და გაზა უნდა დასაჯონ?

– გაზა ყოველდღე დასასჯელია.

– რატომ?

– ათი წელიწადია ცუდად იქცევა.

– სიმეონეზე ცუდად იქცევა?

– ეგ ფეხბურთს არ თამაშობს. ეგ მუსკომედიის მსახიობია.

– რა გინდა, რას მერჩი?

– ჩემს ოჯახში მაგ კაცის გვარი აღარ ახსენო, თორემ…

21.11.1998

წილი
წინა სტატიარამ აღაშფოთა კორეა, რამო?
შემდეგი სტატიაალბერტო ტომბა გახსოვთ?
გიო ახვლედიანს „სარბიელში“ ხუმრობით ცოცხალ კლასიკოსს ვეძახდით, თუმცა რაღა ხუმრობით, ერთი კრიტიკოსის აზრით, 90-იანი წლების ქართული პროზა გიო ახვლედიანის, იგივე აკა მორჩილაძის დროება იყო. „სარბიელში“, მაგალითად, ინგლისური პრემიერლიგის ამბებს მიმოიხილავდა ირაკლი გამყრელიძის ფსევდონიმით, საკრივო ამბებს კი ალბერტ ხაჩატურიშვილის სახელით. მეტწილად ცხოვრობს ლონდონში, „სარბიელში“ მუშაობისას კი მის ოთახში, კედელზე მიჭედებულ ლურსმანზე ეკიდა ჰოლმსისეული სამონადირეო ქუდი.